เรื่องนี้ส่งเข้าจากคุณมิวสิคครับ คุณมิวสิคเล่าว่า.. เราได้เข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ในจังหวัดนครศรีธรรมราช ไม่ขอเอ่ยชื่อนะคะ เราพักอยู่หอกับเพื่อนใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยค่ะ ตอนนั้นเป็นช่วงใกล้สอบ เราก็ออกมาติวหนังสือกับรุ่นพี่จนดึก พอเสร็จรุ่นพี่เราก็ขับรถมาส่งที่หอ แต่คืนนั้นหอเราไฟดับค่ะ ห้องเราอยู่ชั้นบนสุด เราก็หวั่นๆ ที่จะขึ้นไป แล้วเราเหลือบมองไปที่หอข้างๆ ซึ่งไฟไม่ดับ ก็ไปสะดุดตากับระเบียงห้องห้องหนึ่ง ประมาณชั้น 4-5 เราเห็นผู้หญิงคนหนึ่งผมสั้นประบ่า นั่งห้อยขาเล่นมือถืออยู่ริมระเบียง เราก็ชี้ให้รุ่นพี่ที่มาส่งดู บอกว่า ‘พี่ดูดิ มานั่งอะไรยังงั้นวะ ไม่กลัวตกหรอไง?’ รุ่นพี่เราก็พยักหน้า แล้วบอกให้เรารีบขึ้นหอไปได้แล้ว

เราไปถึงหน้าหอ บรรยากาศมืดมากๆ เงียบสนิทเลย เพราะตอนนั้นดึกมาก ทุกคนคงนอนกันหมดแล้ว เราก็กลัวๆ ค่ะ แล้วจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดัง ‘ตึ้งงง’ เหมือนคนมาทุบกำแพงแรงๆ ดังมาจากข้างหลังค่ะ ตอนนั้นนี่เราโคตรตกใจ เลยรีบแตะคีย์การ์ด วิ่งขึ้นห้องทันที เพื่อนในห้องเราอีก 2 คนหลับกันหมดแล้ว ทีนี้พอเราจะนอน ก็เปิดพัดลมตามปกติ แต่ไม่ติดค่ะ เลยนึกขึ้นได้ว่า เห้ย! ไฟดับ แล้วเมื่อกี้แตะคีย์การ์ดติดได้ยังไง? เพราะทุกครั้งที่หอไฟดับ ระบบคีย์การ์ดก็จะดับไปด้วย เราเลยขนลุก รีบคลุมโปงนอนทันที..

พอเช้ามา เราก็เล่าให้เพื่อนอีก 2 คนฟังเรื่องคีย์การ์ด มันก็เดาว่า ‘หรือจะเป็นลุงยามเฝ้าหอที่เพิ่งตายไปมาช่วยไว้ป่าว? ไอ้เราก็ขนลุกอีกรอบ เพราะเพิ่งมารู้ว่าลุงยามตายแล้วนี่แหละ.. ผ่านไปได้ไม่ถึง 2 วัน เป็นคืนที่เราต้องกลับดึกอีกครั้งค่ะ แต่ครั้งนี้น่ากลัวกว่าเดิมมาก เพราะเรามาคนเดียว และเราดันรู้เรื่องลุงยามเฝ้าหอที่ตายไปแล้วด้วยนี่สิ ในหัวมันก็มัวแต่คิดๆๆ จนกลัวไปหมด.. พอมาถึงหน้าหอเท่านั้นแหละ อะไรไม่รู้ดลใจให้เรามองไปหอข้างๆ ที่หน้าต่างห้องเดิม และเราก็เห็นผู้หญิงคนเดิม นั่งห้อยขาอยู่ที่เดิม แต่คราวนี้เธอลุกขึ้นยืน แล้วกระโดดลงมาค่ะ! เสียงร่างกระทบพื้นดัง ‘ตึ้งงง’ ซึ่งเป็นเสียงเดียวกับที่เราได้ยินเมื่อคืนนั้นเลย เราตกใจมาก รีบวิ่งเลาะตึกไปดู แต่กลับไม่มีศพไม่มีอะไรเลย! ตอนนั้นเข้าใจเลยค่ะ ว่าขนหัวลุกเป็นยังไง..

คืนนั้นเราเลยตัดสินใจไปนอนกับรุ่นพี่ที่หอนอก เราเล่าให้รุ่นพี่ฟังถึงสิ่งที่เราเห็น รุ่นพี่คนเดิมบอกเราทันทีเลยค่ะว่า ‘เอาจริงๆ นะ เมื่อก่อนที่หอนั้นน่ะ เคยมีคนกระโดดตึกตายจริง เป็นผู้หญิงลักษณะแบบที่น้องพูดมาเลย.. แล้วคืนนั้นที่พี่ไปส่ง ที่น้องชี้ให้ดูน่ะ พี่ไม่เห็นใครเลยจริงๆ แต่พี่ไม่กล้าบอกน้อง..’ ตอนนั้นทั้งเราทั้งรุ่นพี่นี่หน้าซีดไปตามๆ กันเลยค่ะ.. จากนั้นมา เราไม่สงสัยเลยว่า ทำไมเด็กหอในส่วนใหญ่ถึงกลับหอกันก่อนเที่ยงคืน เพราะหลายๆ คนคงเคยเจออะไรประมาณนี้กันมาก่อนแน่ๆ เพราะที่นี่มีประวัติเยอะเหลือเกินค่ะ

Story by คุณมิวสิค

ความคิดเห็น